สายลมที่แผ่วพลิ้ว พัดมาในคืนที่อ้างว้าง
เผชิญความมืดมิดเข้ามาปกคลุมในหัวใจ
ท่ามกลางความเงียบเหงา นั้นทำให้นึกถึงเรื่องราว
อดีตของสองเรา ในคืนที่ไร้แสงไฟ
ไม่เคยลืม เที่ยงคืน ห้าเมษา ที่เธอมาทิ้งมาจากไป
มันทำให้ฉัน ไม่กล้าจะเริ่มใหม่
บาดแผลยังไม่หายที่เธอมาทิ้งมาฝากไว้
แต่ทำไมในใจ ยังคิดถึงเธอ
แม้เนิ่นนานแค่ไหนวันเวลาไม่อาจลบ
ภาพเธอยังติดในความคิดความทรงจำ
ต่อให้นานเท่าไร ไม่เคยลืม
ยังตามหลอกหลอนทุกครั้งที่ย้อนมาอีกครั้ง
เมื่อไรจะพ้นเดือนเมษายน
คงจะไม่มีวันที่จะย้อนคืนมา
ฉันยังคงต้องทนต้องทรมานอยู่ในช่วงเวลา
ที่รัก ของเรา นั้นเคยมีค่า
คงจะไม่มีวันที่จะย้อนเวลา
ต่อให้ฉันต้องทนต้องพรรณนา ท่ามกลางท้องนภา
อ้อนวอน รักเราคงไม่มีวัน เหมือนเดิม
ไม่เคยลืม เที่ยงคืน ห้าเมษา ที่เธอมาทิ้งมาจากไป
มันทำให้ฉัน ไม่กล้าจะเริ่มใหม่
บาดแผลยังไม่หายที่เธอมาทิ้งมาฝากไว้
แต่ทำไมในใจ ยังคิดถึงเธอ
แม้เนิ่นนานแค่ไหนวันเวลาไม่อาจลบ
ภาพเธอยังติดในความคิดความทรงจำ
ต่อให้นานเท่าไร ไม่เคยลืม
ยังตามหลอกหลอนทุกครั้งที่ย้อนมาอีกครั้ง
ไม่อาจจะฝืนความจริงที่ฉันยังไม่ลืม
มันทรมานทุกครั้งที่มาถึง
เมื่อไรจะพ้นเดือนเมษายน